SÜPER KAHRAMANLAR

Süper kahramanlar..

Ne kadar çok çizgi film, hatta filmde gördük kendilerini..Süpermen, Batman, Örümcek Adam, benim en çok aklımda kalanlar.. 

Bir de Hamdi Alkan’ ın Gazman’ ı vardı..

Hatırlamasam, hatırlatmasam iyiydi sanki😀😀

Bir çok nesil, bu süper kahramanlarla büyüdü, hala da büyüyor..

İzlemesi keyifli..

İnsanın hoşuna gidiyor, çok güçlü, cesur, üstelik çok da iyi kalpli bir kahraman, dünyanın iyiliği için çalışıyor; kötülerle, kötülükle mücadele ediyor..

İnsanüstü, süper güçleri var.. Sıradan insanlardan farklı..

İzlemesi keyifli de..

Çok da iyi olmayan bir tarafı olduğunu düşünüyorum ben bunların, bilinç altımıza işleyen..

Şöyle ki.. 

Bir tane süper kahraman var, diğerleri kendi konfor alanında oturup, bir süper kahraman gelsin diye bekleyen sıradan insanlar.

Seyreden.. Durup bekleyen, başkasından uman..

Başkasının başarısıyla sevinen, coşan, övünen..

Kazanmaya giden yolda; süreçten, emekten, çabadan, sabırdan alınan keyiften çok uzakta, sadece sonuca odaklı bir hazırcılık durumu..

Bilmem, bir rahatsız edici geliyor bana..

Çabalayan küçük kahramanlar yerine, süper bir kahraman ve küçük seyredenler yaratıyor gibi geliyor.. 

Elinden geleni yapmasının gerekli olduğunu düşünmeyen, bunun bir işe yarayacağını hissetmeyen duran, bekleyen, kötüleri, kötülükleri diline doladığı halde, illa bir başkasından bekleyen..

Aklıma, Kity Genovese sendromunu getiriyor.. Hani, 1964 yılında, Amerika’ da işlek bir yerde, Kity Genovese adındaki bir kadın cinayete kurban gitmiş; suça şahit olan 37 kişi de, nasılsa birisi arar diye düşünüp polisi aramamıştı.. Hatırladınız mı?

Abarttım mı, altı üstü bir film mi, insanların hayal dünyasına yönelik..

Ama ben hayal dünyamız, en çok kendimize yönelik olsun istiyorum..

Olmasın mı?

Sağlıcakla..