ŞARTLANMAK !?

Şartlanmak.. Türk Dil Kurumu’ na göre “önceden belirlenmiş şartlara göre uyarlanmak, koşullanmak”

Olmasa daha güzel olurdu dediğim kelimelerden biri..

Sosyal çevre, gelenekler, yaşam koşulları, insanı zaman zaman şartlandırıyor.. At gözlüklü, algısı daha kapalı haller yaşanıyor...İstemeden de olsa..

Kendi isteklerimize, beklentilerimize, duymak istediklerimize öyle çok şartlandığımız oluyor ki..

Ya da başkalarınınkilere..

Sanırım, bundan kurtulmak için şöyle bir özgürce düşünmek, biraz olayın dışından bakabilmek, hissetmek epey etkili olabiliyor..

Çok da büyütmüyorum bunu..

Ama..

Kendi duygularımızda, hissettiklerimizdeki şartlanmalar var ya..

Onlar esas kötü olanlar..

Bizi kendi gerçekliğimizden, objektifliğimizden uzaklaştırıp, sahte anlar yaşatan..

Mesela, bazen o kadar şartlandırıyoruz ki kendimizi, sinirlenmediğimiz halde sinirlenmiş gibi davranıyoruz, hissediyoruz..

Sitenin bahçesinde oynayan, 4.5 yaşındaki Dilan gibi..

“..bir daha eteğime asılırsan, kızıcam ve ağlıcam”

Dilan gibiyiz biz de.. Hadi o küçük de, bize ne oluyor?!

Özellikle, kızmaya, üzülmeye şartlandığımız bir şeyi önümüze koyuyoruz.. Hazırız, olmasını bekliyoruz.. Oldu mu, hemen şartlanmış bir duyguyu vuruyoruz dışarıya..

Üstelik, o an ne hissettiğimizi de anlayabilecek berraklıkta değiliz, çünkü şartlanmışız, bulanıklaşmışız..

Bir sahtelik var, içerden gelmeyen bir şey.. Ezberden kaynaklı..

Duygu dediğin şey, önceden tasarlanabilen, kurgulanabilen bir şey mi..

Yoksa o anlık mı, spontane..

Mesela..

Arkadaki aracın hızla sol şeritten geldiğini görünce başlıyoruz kendimizi kurmaya.. Şimdi sıkıştıracak, selektör yapacak, nereye ne yetiştiriyorsa artık..

Hazır mıyız sinirlenmeye..

Evet yaklaştı, selektör de tamam, üç deyince kızgınlığımız doruk noktasına ulaşsın..

Böyle sanki, yaşayacağımız an’ a doğru kendimizi, şartlanmış bir şekilde sürüklüyoruz..

O bir an olmaktan çıkıyor, gereksiz bir süreç oluyor..

Daha sündüre sündüre yaşadığımız..

Çok sevimsiz bence.. Hiç de doğal değil..