kendimce..: PUZZLE.. HAYAT..

Puzzle kutusunu ilk açtığınızda çok karışık, kalabalık görünür.. Mesela düşünsenize, 2000 parça, birleşmek için sizi bekliyor..

Karmakarışık, yerine konulmayı bekleyen ve ancak, diğer parçalarla birleşince anlam kazanacak küçük parçalar..

Parçaların üzerindeki renkler, resimler tek başına genelde bir şey ifade etmez.. Yanındakilerle birleşince kendi anlamını da bulmuş olur..

Sonra, bir yerden başlarsın.. Genelde, en belirgin taraftan yavaş yavaş ilerlersin..

Kutunun kapağında resmin bütünü vardır, ulaşmak istediğin.. Onu her zaman gözünün önünde tutabilmen için, bir destek kartonu çıkar kutudan..

Hep bütün resme bakarak.. Hep ulaşmak istediğini görerek..

Mesela, eline yüzlerce parçadan birini aldın diyelim.. İlle de bunun yerini bulacağım diye tutturursan, puzzle ilerlemez.. Belki o parçanın daha sırası gelmemiştir, yeri hazır değildir..

Parçalar üzerinden ısrarı sevmez yani.. İlerlediğin, oluşturabildiğin küçük bütüncükler üzerinden sever ısrarı..

Parçalar birleştikçe, resim yavaş yavaş ortaya çıkmaya başlar.. İlerledikçe de puzzle keyfin artar. Her ne kadar, amacın resmi tamamlamak olsa da, mesela resmin bir tarafında, birkaç sandalye ve bir masadan oluşan küçük resmi ortaya çıkarınca da çok keyif alırsın..

Puzzle devam ettikçe, çözüldükçe, yerine koyabildiğin parçalar gözüne gelir.. Yerdeki başıboş parçaların sayısı, karmaşası gözünde azalır.. Küçük küçük ilerliyorsundur.. Ve küçük küçük mutlu ediyordur seni.. Adım adım..

Puzzle ilerledikçe güzelleşir.. Sona doğru, hem bir an önce bitirmek istersin, hem de bitmesin istersin..

Son parça bazen kayıptır.. Kutudan çıkmaz, ama sen, emeklerim boşuna gitti, diye hissetmezsin.. Yoksa yok, dersin.. Bazen, garip bir şekilde başka bir zamanda, ortaya çıkar o parça, yerleştirirsin. Sevinirsin.. O parça yok diye üzülmüyorsundur, ama o parça da geldi diye sevinirsin..

Esneklik ister puzzle yapmak.. Sabır ister, uğraştırır.. Olana bakmak, olmayanın yavaş yavaş olacağını bilmek olgunluğunu ister..

Parçalara değil, bütün resme odaklanmayı ister.. Ama parçaları da hep gözleyerek..

Kayıp parçalara takılmadan, elindeki parçalarla resmin bütününe yaklaşmayı ister.. Parçalar, tek başına da önemlidir, ancak birbirleriyle birleşince anlam kazanır..

Sonuca ulaşmak önemlidir, ama sürecin mutluluğu, keyfi esastır..

Yanlış konulmuş bir parça, o an farketmesen bile, bir zaman sonra farkettirir kendini ve düzeltilmeden resim tamamlanamaz..

Güzeldir.. Çözebildikçe, ilerleyebildikçe keyif verir..