CİDDİ CİDDİ..

Bir insanın başına gelebilecek en büyük felaket, çok fazla ciddi ve çok fazla gerçekçi birisine dönüşmesidir.

Neden biliyor musunuz? Çünkü hayatın kendisi, çok ciddiye alınarak yaşanması gereken bir macera.. Ve kendi ciddiyetin ve aşırı gerçekçiliğin, ket vuruyor yaşamanın ciddiyetine..Yaşamın esas ciddiyetlerini perdeliyor..

Örneğin, gülebilmenin yaşam için ne kadar ciddi bir şey olduğunun farkında olamayacak kadar ciddi olmak..  Arabanı park ederken, en iyi park yeri kapıldı diye büyük bir ciddiyetle düşünürken, orada oynayan çocukların oyununu, eğlencesini görüp hissedememek..

Ya da büyük bir ciddiyetle işini yapan bir garsona, telefonunla ciddi işler yaptığın için, bir teşekkür bile edememek..

Ofisine girerken, büyük bir ciddiyetle toplantıda görüşülecek konuları düşünürken, gün içinde sana defalarca çay kahve getiren genç bir insana, selam bile vermeden geçmek.. 

Bir kitapta yazan cümleye, vay be diyecek kadar vaktin olmaması, bir mizah dergisini eline almayalı, bir karikatüre kahkahalarla gülmeyeli seneler geçmiş olması..

Toprağa, daldaki bir çiçeğe uzun zamandır dokunmamış olmak.. Hayatında, hiç ağaç dikmemiş olmak, o ağacı büyütüp budama hazzına varamamış olmak.. 

Hayat, ciddiye alınmak istiyor.. renklenmek istiyor.. Doğa, Sanat, mizah, sohbet, iletişim istiyor.. Renkli anlar, güzel anılar kaydetmek istiyor..

“Kendi küçük ciddiyetlerinde kaybolup, sığlaşma, renksizleşme... Bazen ipin ucunu bırak, gerçekçi olmak da bir yere kadar” diyor..

Geriye dönüp baktığımızda, bize verilen hayatın hakkını vererek yaşadığımızı hissetmemiz için, belki de onu dinlememiz lazım..